Aνασκόπηση 2010!!

Πάει και το 2010.. Με τα καλά του και τα δύσκολα του...Το πότε πέρασε αυτός ο χρόνος, ούτε που το κατάλαβα... Σαν νεράκι.. Θα κρατήσω τα καλά και θα πω πως μου άφησε μια γλυκιά γεύση.. τα άσχημα...ξουτ από δω και να μην μας ξανάρθουν!

Πρωτοχρονιά 2010, μας βρίσκει στο σπίτι πολύ φιλικού μας, gourmet ζεύγους οι οποίοι κάθε χρόνο μας κακομαθαίνουν με τις νοστιμιές που μας ετοιμάζουν, έχει γίνει πια σχεδόν άτυπη παράδοση να μας βρίσκει εκεί ο καινούριος χρόνος...
Εγώ με το μπουγκάκι στην κοιλιά, 4 μηνών έγκυος, τσακίζοντας φράουλες και χειροποίητα σουδάκια, τα οποία βουτούσα στο φοντύ σοκολάτας και το μπουγκάκι μέσα στην κοιλιά να έχει κάνει πάρτυ από τη σοκολάτα! χαχαχα!!

Τελος του μήνα είχαμε το Β επιπέδου όπου και μάθαμε ότι είναι ΑΓΟΡΑΚΙ, μιας και είχε αποδειχθεί κρυψινο-baby και δεν μας 'εδειχνε τα προσόντα του για να καταλάβουμε το φύλο..! Πλέον τα όνειρα είχαν και χρώμα κι εγω ξεχύθηκα και άρχισα να ψωνίζω σαν τρελή λες και την επόμενη μέρα δεν θα υπήρχαν πια μαγαζιά!


Ευτυχώς είχα μία υπέροχη εγκυμοσύνη, οπότε η ζωή μου και οι ρυθμοί της δεν μπορώ να πω πως άλλαξαν.. Οι επόμενοι δυο - τρεις μήνες ήταν απλά βόλτες, ψωνια για το μπεμπέ, λίγα ταξιδάκια και πολύ αναμονή και ταυτόχρονα η κλασική αγωνία.. Θα το καταλάβω ότι γεννάω ή θα γεννήσω στο σπίτι! Η Πένυ - η μαία μου καλή της ώρα - με διαβεβαιωνε οτι δεν υπάρχει περιπτωση να μην το καταλάβω... Και πάλι εγώ δεν το πίστευα!

Και φτάνουμε στο Μάιο!! Δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά δεν υπάρχει πιο μεγάλη φοβιτσιάρα από μένα.. Για να καταλάβετε κάθε μήνα οι αιμολήπτες δεινοπαθούσαν να μου πάρουν αίμα, αφού έκανα χειρότερα από πεντάχρονο, τραβούσα το χέρι μου, κλωτσούσα κτλ. Οι άνθρωποι φαντάζομαι θα σκέφτονταν που βρέθηκε στο δρόμο τους αυτή η τρελή! Χα, και δεν εχουν και αδικο εδω που τα λέμε, ΤΡΕΜΩ τις βελόνες!
Κι ενω η προσμονή είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της άρχισαν να με πιάνουν κάααατι φοβίες.. Σκεφτόμουν αν θα αντέξω τη διαδικασία του τοκετού, αν θα τα καταφέρω, αν θα πονάει πολύ, αν θα μου βαλουν ορό...όλα αυτά που συνήθως βασανίζουν το μυαλό κάθε εγκυούλας..

Η πιθανή ημερομηνία τοκετού μου ήταν στις 27/5! Μιαμιση εβδομάδα πριν σε ένα κλασικο τσεκ απ για την πίεση, τη βρήκαμε στα ύψη.. Ο γιατρός ανησυχησε και έτσι μετα απο μία σειρά εξετασεων αποφασισε μιας και δεν ηθελε να μου κανει καισαρική- αφου ειχα καλη εγκυμοσυνη, να κλεισουμε ραντεβου για τεχνιτους πόνους στις 20/5, ημέρα Πέμπτη!

Ο μικρός μου μπούγκης όμως είχε άλλα σχέδια αφού Τετάρτη προς Πέμπτη και ενω όλα ηταν έτοιμα για το πρωινό ραντεβού - αποφάσισε να μας επισκεφτεί νωρίτερα, κι ετσι γυρω στις 2 το βρασυ ξεκίνησα για το μαιευτηριο και στις 8 το πρωι ακριβως, γεννηθηκε ο μικρός μας θησαυρός!!

Αυτή ηταν η πιο έντονη, η πιο σημαντικη και η πιο συγκινητικη στιγμή της χρονιάς και της ζωης μας ολόκληρης, τη στιγμη δε, που τον ακουμπησαν πανω μου και σταματησε να κλαιει..και απλά με κοιτουσε ΔΕΝ θα την ξεχάσω ποτέ!
Η ιστορία όμως του τοκετού χρίζει ξεχωριστής αναρτησης...

Ο επόμενος μήνας με βρίσκει με το νεογεννητάκι μου, να προσπαθω να προσαρμοστώ στα καινούρια δεδομένα και να ανταπεξέλθω στο νέο αυτό ρόλο.. Λίγο αυπνία, λίγος εκνευρισμός, λίγη αγωνία και πολύ πληρότητα και ευτυχία.. και πολλά ΜΕΓΑΛΑ χαμόγελα...

Ο Ιούλιος ήταν ο μήνας της μετακόμισης.. Στο σπίτι που μέναμε, αν και το είχαμε αγαπήσει πολύ, δεν χωρούσαμε πια.. Σκοντάφταμε συνέχεια σε πράγματα και όταν πια είχαμε αγοράσει όλα τα απαραιτητα του μωρού μόνο στο μπαλκόνι που δεν ειχαμε βγει να κοιμηθούμε μιας και παντπυ υπήρχαν πράγματα! Οπότε πήραμε την απόφαση να μετακομισουμε σε ενα μεγαλύτερο διαμέρισμα για να γινει λίγο πιο ποιοτικη η διαβιωση μας αλλα και του μικρού μας αργότερα...
Η ιστορίας της μετακόμισης πραγματικα πρεπει να αναλυθει σε μια αλλη αναρτηση διοτι ηταν για να κλαις και να γελάς μαζί...
Σκεφτείτε μόνο την εικόνα, ενα σπίτι γεμάτο κούτες, 7 άτομα να μαζεύουν - κουβαλάνε, ο Πλούτο ανάμεσα στα πόδια τους να κάνει χαρές, να γαυγίζει και να χοροπηδάει πάνω τους, και εγώ με το μπουγκακι στο sling να προσπαθώ να βρω έστω και ενα σημειο ήρεμο να ησυχάσει κι αυτό κι εγώ μαζί..

Αύγουστος, μήνας διακοπών! Με το μικρό μας πλέον 2,5 μηνών οργώσαμε όλη την Ελλάδα και διαψεύσαμε φίλους και γνωστούς οι οποίοι μας έλεγαν το κλασικό " Σιγά μην πάτε διακοπές με τόσο μικρό παιδί" και "Τώρα ξεχάστε τα ταξίδια, όταν κανεις παιδιά η ζωή τέλος"!
Και ταξίδια πήγαμε, και στο φαράγγι του Αχέροντα περπατήσαμε, μαζί με το μωρό παρακαλώ (ας ειναι καλά οι μάρσιπποι) και με σκάφος διακοπάραμε λίγες μέρες, και στα μπαράκια μας πήγαιναμε και πίναμε τα ποτάκια μας και ο μικρός μπουγκης να κοιμάται γαλήνια στο καρότσι του! Μετά από όλα αυτά λοιπόν, ας έρθει κάποιος να μου πει πως τελειωσε η ζωη, οι διακοπές και τα ταξίδια!
Οκ, μερικες φορες ηταν λιγο κουραστικο να μαζευεις οοοοολα αυτα που πρεπει να εχεις μαζι σου, ή καποιες άλλες που θα ηθελες να χαλαρωσεις το παιδι να εχει εντελως αντιθετη αποψη, αλλα εμεις περάσαμε υπέροχα!!!!!!

Σεπτεμβρης και τα κεφάλια μέσα.. Επιστροφή στην καθημερινότητα! Οι ατελείωτες κούτες του Ιουλίου καλά κρατούν και ακόμη προσπαθούμε να κάνουμε το νέο σπιτάκι να μοιάζει με σπίτι και ουχί με αποθήκη logistics!!

Toν Οκτώβρη είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε τη βάπτιση όμως μία ξαφνική ασθένεια του μπαμπά του καλού μου, μας ματαίωσε τα σχέδια.. Ευτυχως όλα πήγαν καλά και έτσι ο παππούς μας είναι υγιέστατος πια και θα ακούσει το όνομα του το Μάιο, να μαστε καλά.. Διότι ο μικρός μας θα πάρει το όνομα του και είμαι πολύ συγκινημένη γι αυτό, ειναι εκπληκτικος άνθρωπος και του αξιζει και με το παραπανω αυτη η τιμή!

Κι ερχεται ο Νοέμβρης.. Ο μικρός θησαυρός έχει μεταμορφωθεί από βρέφος σε παιδάκι.. Μπουσουλάει, βγαζει φωνούλες, τρωει φαγητακια, λέει μπαμπαμπαμπαμπα (για μαμαμαμα ουτε λόγος και μετα σου λεει οι γιοι εχουν αδυναμια στις μαμαδες...χαχαχαχα).. Δεν χρειαζεται νομιζω να αναφερω οτι απλά μας έχει πάρει τα μυαλά!!

Ο Δεκέμβριος μας βρίσκει να προετοιμαζόμαστε για τα πρώτα του Χριστούγεννα.. Πέρσι ηταν ενα σπορακι στην κοιλιά, φέτος ολόκληρο παιδακι..που βιάζεται να μεγαλώσει μιας και πλέον εκει που μπουσουλάει, τσουπ, πιανεται και σηκωνεται ορθιος και δεν θελει με τίιιιποτα να καθίσει κάτω... Εχει να πέσει κυνηγητό..!
Ετσι λοιπόν, άλλη μία παραμονή πρωτοχρονιάς, μας βρίσκει στους αγαπημένους μας φίλους, με πολύ καλό φαγητό, κουβεντούλα, παρέα και ενα μικρό μικρό ζουζουνι, αφου αλλαξει η χρονιά να κοιμάται στο καρότσι του, με ενα χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπακι του...(ναι, ναι είμαι χαζομαμά! Συνεχίζω ομως να ειμαι και τρελόγκα και αυτος ο συνδυασμος πολύ μου αρεσει!)

Είναι μετά να μην σου πάει καλά ΟΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ???

Καλή χρονια σε όλους, με υγεια πανω απο ολα και ΑΠΕΡΑΝΤΑ χαμόγελα!!!